Bahaya Sekolah Perkauman

Dr. Mohd Ridhuan Tee Abdullah, Pensyarah Kanan, Universiti Pertahanan Nasional Malaysia

Isu sekolah vernakular dalam sistem pendidikan negara kita tidak pernah selesai dan kerap menjadi kontroversi. Majoriti orang Cina yang diwakili oleh Gabungan Persatuan Guru-Guru Sekolah Cina Malaysia (UCSTAM = Jiao Zong) dan Persekutuan Persatuan-Persatuan Lembaga Pengurus Sekolah Cina Malaysia (UCSCAM = Dong Zong) bermati-matian mempertahankan pendidikan vernakular. Terbaru, UCSTAM dan UCSCAM atau lebih dikenali sebagai Dong Jiao Zong, berasa kesal dengan kenyataan Mukhriz Mahathir yang disifatkan boleh menjejaskan perpaduan kaum. Menurut mereka, sekolah vernakular sejak berpuluh tahun lalu tidak pernah mengakibatkan polarisasi kaum, malah telah mempertingkatkan daya saing negara di peringkat antarabangsa. Kewujudan sekolah vernakular ini dikatakan tidak pernah menjejaskan perpaduan kaum negara. Dong Jiao Zong meminta kerajaan bersikap terbuka dalam memberi layanan sama rata kepada sekolah pelbagai aliran bagi mengukuhkan perpaduan dan pembangunan negara.


Seperti yang selalu saya sebut, inilah sifat ultra kiasu pemimpin-pemimpin Cina yang sama sekali tidak akan bertolak ansur terhadap sesiapa sahaja yang cuba menganggu-gugat sistem pendidikan perkauman mereka, apatah lagi menerima pandangan dan kritikan orang lain. Inilah juga faktor penyatuan dan kelebihan orang Cina yang jarang berlaku dalam kalangan umat Islam. Orang Cina sehati-sejiwa mempertahankan hak-hak mereka, sedang kita terus berpecah dan masih lagi terkial-kial mencari identiti diri dan sistem pendidikan kebangsaan. Lebih menyedihkan lagi, kita terus membiarkan masalah dan kesilapan yang telah berlaku, apatah lagi tendensi untuk mengulanginya begitu kerap dilakukan.


Saya tidak menafikan hak orang Cina untuk mendapatkan pendidikan dalam bahasa ibunda mereka. Sebagai seorang berbangsa Cina, saya merasakan ia penting dalam usaha untuk mengekalkan identiti seseorang seperti mana kata-kata ahli falsafah Cina, bahasa itu melambangkan kekuatan sesuatu bangsa. Hilang bahasa, maka hilang bangsa. Secara peribadi, saya menggalakkan anak-anak Melayu bersekolah di Sekolah Jenis Kebangsaan Cina (SJKC) untuk mempelajari bahasa dan budaya Cina. Ia satu kredit kepada pelajar Melayu, kerana dapat menguasai bahasa lain.


Tetapi untuk pelajar Cina yang majoriti berlatar-belakangkan Cina, tinggal di kawasan Cina dan berinteraksi dalam bahasa Cina, pada hemat saya, lebih baik mereka didedahkan dengan persekitaran Melayu. Manakala pelajar Melayu perlu didedahkan kepada persekitaran bukan Melayu. Justeru, Sekolah Wawasan adalah jalan penyelesaian terbaik kepada masalah yang kita hadapi pada masa kini. Tetapi sejauh manakah UCSTAM dan UCSCAM akan menerima idea yang telah lama dikemukakan oleh kerajaan. Apa yang saya tahu, mereka mempunyai prasangka buruk terhadap Sekolah Wawasan. Sekolah Wawasan dikatakan bertujuan untuk menghapuskan SJKC secara perlahan-lahan.


UCSTAM dan UCSCAM mendakwa SJKC tidak menyebabkan polarisasi kaum, malah mempertingkatkan daya saing negara. Persoalan saya, adakah ini berasaskan kepada kajian atau hanya cakap-cakap politik sahaja? Sudahkah kajian dibuat serius dibuat mengenai keberkesanan dan sumbangan SJKC terhadap pembinaan sebuah negara bangsa dan integrasi nasional? Menurut beberapa kajian yang dilakukan oleh penyelidik-penyelidik, pelajar-pelajar Cina yang mendapat pendidikan Sekolah Kebangsaan dan pendidikan Inggeris, lebih mudah bergaul dengan orang Melayu berbanding dengan pelajar-pelajar SJKC. Keadaan ini turut terbawa-bawa hingga ke peringkat pengajian tinggi.


Semua perkara ini dipersetujui oleh pengkaji-pengkaji sosialisasi politik. Neena Sharma (1985) meletakkan peranan penting pendidikan formal dalam proses sosialisasi. Tema yang sama turut dibahaskan oleh Almond dan Verba (1963). Pendidikan formal akan menentukan tahap persepsi seseorang. Langton (1969) menyokong hujah ini dengan mengatakan, sekolah berperanan untuk menanamkan kepercayaan politik secara formal melalui perancangan secara sedar dan secara tidak formal melalui pengalaman. Bagi pelajar yang mempunyai perbezaan latar belakang politik dan sosial, sekolah boleh mensosialisasikan mereka semula mengikut kumpulan yang sama sehingga melanjutkan pelajaran ke peringkat yang lebih tinggi.


Sejarah membuktikan bahawa petempatan keluarga Cina telah berlaku sejak mula mereka berhijrah ke Tanah Melayu, sehinggalah berlakunya penjajahan Inggeris, dan berlangsung hingga ke hari ini. Majoriti keluarga Cina tinggal di bandar, sementara orang Melayu di luar bandar (Comber, 2007). Keadaan ini terbawa-bawa hingga masa kini. Kalau ada pun orang Melayu di bandar, mereka tinggal di kawasan perumahan yang majoriti dihuni rakan sebangsanya atau kampung-kampung baru (kampung Melayu). Begitu juga dengan orang Cina. Keluarga Cina lebih selesa tinggal di taman perumahan yang majoriti dihuni rakan sebangsanya atau kampung baru Cina seperti yang dijelaskan oleh Strauch (1981).


Kewujudan kampung-kampung baru telah telah menimbulkan persepsi buruk antara kaum Cina dan Melayu. Apatah lagi, kampung baru Cina lebih maju daripada kampung Melayu (Comber, 2007). Akibatnya, interaksi mereka hanya terbatas di kalangan keluarga dan rakan taulan sebangsa sahaja. Justeru, pemikiran mudah dipengaruhi oleh ruang lingkup persekitaran sebegini. Menurut Azita Aminuddin (1996), penglibatan ibubapa (keluarga) dalam politik mempengaruhi persepsi anak-anak dalam proses sosialisasi politik. Ini kerana peranan keluarga dan seterusnya pendidikan yang diperolehi amat berkait rapat.


Menurut Ball (1993), lebih lama jangka masa pendidikan formal dan lebih tinggi kecerdasan kanak-kanak itu, semakin berkurangan pula pengaruh ibubapa. Ia juga bergantung kepada perhubungan dengan agen-agen sosialisasi yang lain. Dalam konteks Malaysia, selepas peranan keluarga, sekolah perkauman Cina (SJKC) menjadi pilihan orang Cina sejak kecil.


Sejarah keluarga dan perkembangan sistem pendidikan Cina di Tanah Melayu bermula sejak penghijrahan masuk orang Cina pada awal abad ke-19. Imigran Cina bukan sahaja membawa bersama-sama adat, kepercayaan, agama dan kebudayaan keluarga, tetapi juga sistem pendidikan mereka ke Tanah Melayu.


Perkara yang sama turut dibincangkan oleh Quek Weng Kim (2000), Purcell (1997), dan Comber (2007). Menurut Zainal Mohd Jais (1996), pendidikan berorientasikan negeri China ini langsung tidak membantu melahirkan generasi baru di Tanah Melayu. Masyarakat Cina amat mementingkan pendidikan dan memberikan penghormatan tinggi kepada pendidikan. Mereka telah mendirikan sekolah Cina melalui usaha orang perseorangan dan persatuan bagi mengekalkan warisan budaya dan bahasa mereka. Hal ini dibuktikan dengan pembinaan sekolah Cina di mana sahaja terdapat penempatan orang Cina (Sia Keng Yek, 2005).


Hanya pada tahun 1920, penjajah British mula mengawal bahan pendidikan ini melalui Ordinan Pendaftaran Sekolah Cina dengan mendaftarkan semua tenaga pengajar dan memantau segala aktiviti sekolah Cina. British bimbang akan pengaruh ideologi komunis jika sekolah ini dibiarkan bebas begitu sahaja. Reaksi ini mendapat tentangan hebat daripada orang Cina. Namun demikian, sistem pendidikan Cina mula terbantut di bawah penjajahan Jepun, dan bergiat aktif semula apabila Jepun mengundurkan diri.


Apabila British kembali menjajah selepas Perang Dunia Kedua, orang Cina terus menyuarakan ketidakpuasan hati mereka dan menentang dasar-dasar mengenai pendidikan kebangsaan yang mahukan bahasa Melayu dijadikan sebagai bahasa pengantar di sekolah rendah dan bahasa Inggeris di sekolah menengah yang diperkenalkan pada Mei 1950. Secara umum boleh dikatakan bahawa, orang Cina tidak menunjukkan sebarang minat terhadap sistem pendidikan kebangsaan, kecuali pendidikan Cina.


Walaupun sistem pendidikan kebangsaan menawarkan khidmat secara percuma atau dengan kos yang rendah, mereka tetap menyatakan tidak. Menurut Purcell (1997), yang penting bagi mereka ialah sistem pendidikan melalui bahasa pengantar sendiri. Sentimen ini telah ditanam oleh semangat nasionalisme yang dirangsangkan melalui gerakan revolusi. Ekoran itu, British memperkenalkan pula Laporan Barnes (1950) mengenai pendidikan Melayu dan Laporan Fenn-Wu (1951), mengenai pendidikan Cina.


Laporan Barnes mencadangkan agar sistem pendidikan harus berteraskan kepada bahasa Inggeris dan bahasa Melayu ditentang hebat oleh orang Cina (Lee Kam Heng dan Tan Chee-Beng, 2000). Persatuan Guru-Guru Sekolah Cina Kuala Lumpur menggesa Persatuan Guru-Guru Sekolah Cina negeri-negeri lain menyokong tindakan mereka dengan mengemukakan “Memorandum Pendidikan Persekutuan Malaya”. Sokongan ini membawa kepada penubuhan Jiao Zong atau Persekutuan Gabungan Persatuan Guru-Guru Sekolah Cina pada 25 Disember 1951. Mereka mahukan supaya bahasa Cina, Tamil, Inggeris dan Melayu diberikan layanan yang sama dan disenaraikan sebagai bahasa rasmi. Pendidikan Cina hendaklah dijadikan sebagai salah satu aliran pendidikan negara.


Walaupun British telah memperkenalkan Laporan Fenn-Wu, bagi menenangkan orang Cina, pada masa sama Laporan Barnes terus dikuatkuasakan. Keadaan ini menimbulkan perasaan kurang senang orang Cina. Laporan Fenn-Wu dibentuk untuk mengkaji pendidikan Cina di Tanah Melayu. Antara syornya ialah Sekolah Cina dibenarkan beroperasi dan tidak akan dihapuskan. Bahasa Cina juga tidak akan diabaikan. Cuma, buku-buku teks yang digunakan harus berorientasikan kepada Tanah Melayu bukan berkiblatkan Negeri China (Zaid Ahmad et al, 2006).


Penentangan semakin ketara apabila kerajaan mahu mewujudkan Akta Pendidikan 1954, di mana pelajar-pelajar yang cukup usia dihantar ke sekolah kebangsaan. Cadangan ini terus ditentang oleh orang Cina sehingga tertubuhnya lagi persatuan yang dikenali sebagai Dong Zong atau Persekutuan Lembaga Pengurus Persatuan Sekolah Cina pada 22 Ogos 1954 (Quek Weng Kim, 2000). Setelah kerajaan Perikatan mengambil alih pemerintah British, pada tahun 1955, satu laporan pendidikan baru, Laporan Razak diumumkan pada 1956. Laporan ini mencadangkan dalam tempoh 10 tahun, dua jenis sekolah rendah akan diwujudkan yakni sekolah yang menggunakan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar dan sekolah yang menggunakan bahasa Inggeris, Cina atau Tamil sebagai bahasa pengantar.


Pada tahun 1960, kerajaan telah mengkaji semula Ordinan Pelajaran 1957 melalui jawatankuasa yang dipengerusikan oleh Abdul Rahman Talib yang akhirnya dikenali sebagai Laporan Rahman Talib (Haris Md Jadi, 1990, Oong Hak Ching, 2000, Asnarulkhadi dan Jayum A. Jawan, 2001). Laporan ini diluluskan pada Ogos 1960 dan dimaktubkan dalam Akta Pelajaran 1961 pada Oktober 1961. Antara perkara penting dalam laporan ini ialah pertama, Sekolah Kebangsaan yang diumumkan terdiri daripada pelajar Melayu yang menggunakan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar. Kedua, Sekolah Jenis Kebangsaan yang umumnya terdiri daripada pelajar Cina dan India, menggunakan bahasa Inggeris atau bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar, manakala bahasa Cina dan bahasa Tamil dijadikan salah satu matapelajaran sekolah.


Orang Cina telah bertindak balas dengan keras terhadap dasar ini. Mereka menuntut agar bahasa Cina turut diperakui sebagai bahasa rasmi setanding bahasa Melayu dan Inggeris. Ternyata isu bahasa dan pendidikan amat sensitif dan menyinggung perasaan orang Cina. Orang Cina menganggap dasar ini adalah sebagai percubaan untuk menafikan hak anak-anak mereka terhadap bahasa dan kebudayaan mereka di samping bertujuan mengasimilasikan dengan bangsa Melayu (Comber, 2007).


Pendek kata, akta demi akta berkaitan bahasa dan pendidikan yang diperkenalkan oleh kerajaan pada ketika itu terus disenangi oleh kaum Cina.


Antaranya adalah Dasar Pendidikan Kebangsaan 1961 dan Sistem Pendidikan Aneka Jurusan 1965 (Laporan Aminuddin Baki) yang digubal berdasarkan Laporan Razak 1956 dan Laporan Rahman Talib 1960. Matlamat utama dasar ini adalah untuk mewujudkan persefahaman dan perpaduan di kalangan rakyat (Asnarulkhadi dan Jayum A. Jawan, 2001)


Apatah lagi bermula 1962, kerajaan telah umumkan subsidi penuh hanya diberikan kepada dua jenis sekolah. Sekolah Cina diberikan dua jenis pilihan, sama ada menerima penukaran sistem menjadi sekolah kebangsaan yang diberikan subsidi penuh atau berdikari dan hanya perlu mematuhi peraturan kerajaan. Pada Januari 1962, sebanyak 54 Sekolah Menengah Cina setuju, jumlah selebihnya 16 buah enggan, menjadi sekolah persendirian. Perkembangan seterusnya membawa kepada kewujudan Akta Bahasa Kebangsaan 1967. Ada sarjana yang menganggap bahawa sikap menentang ini berlaku disebabkan oleh dasar-dasar kerajaan lebih berpihak kepada orang Melayu dan tidak kepada kaum lain seperti yang dinukilkan oleh Ratnam (2002).


Hujah ini ada kebenarannya kerana orang Cina amat takut dengan sesuatu dasar yang boleh menggugat kepentingan mereka. Pertubuhan Cina tidak pernah bersetuju dengan dasar-dasar kerajaan ini kerana ditakuti akan menyebabkan bahasa dan budaya ibunda mereka terhapus. Mereka mahukan juga bahasa Cina turut diperakui sebagai bahasa rasmi sebagaimana bahasa Melayu dan Inggeris. Dengan sebab itu sekitar tahun 1960-an, mereka melancarkan kempen untuk menubuhkan Universiti Merdeka, menggunakan bahasa Mandarin sebagai bahasa pengantar.


Selain daripada NGO-NGO Cina, ketiga-tiga parti politik Cina, MCA, Gerakan dan DAP menyokong penuh idea ini. Namun, ia mendapat tentangan hebat daripada UMNO. Tidak puas hati dengan keputusan kerajaan menolak penubuhan Universiti Merdeka, mereka mencabar dengan membawa perkara ini ke Mahkamah Tinggi. Sekitar tahun 1980-an, mahkamah membuat keputusan menolak permohonan untuk menubuhkan Universiti Merdeka. Tidak puas hati dengan keputusan itu, DAP mengekspoitasi isu Universiti Merdeka dengan mengatakan kerajaan BN cuba mewujudkan satu budaya = budaya Melayu, satu bahasa = bahasa Melayu dan satu agama = agama Islam (James Chin, 2001). Isu pendidikan Cina ini tidak hanya berlaku di Semenanjung tetapi juga di Sabah dan Sarawak.


Pengaruh penentangan sistem pendidikan ini dapat dilihat juga dengan mengambil contoh sistem pendidikan sekolah Cina di Sarawak semasa pemerintahan Brooke (1841-1941), semasa penjajahan Jepun (1941-1945) dan selepas penjajahan Jepun. Orang-orang pendidikan aliran Cina tetap mahukan sekolah Cina dikekalkan. Menurut Ooi Keat Gin, yang banyak membuat kajian sistem pendidikan di Sarawak ketika era pemerintahan Brooke dan selepasnya berpendapat, kebangkitan politik Cina ini menjadi ketara atas kontroversi Kuo-yu dan isu pemindahan sekolah beraliran Cina kepada aliran Inggeris pada tahun 1950-an. Kuo-yu ialah bahasa vernakular Cina yang telah dijadikan bahasa pengantar di sekolah selepas “Gerakan 4 Mei 1919” di negeri China. Kuo-yu, yang lebih ringkas dan mudah dipelajari, menggantikan bahasa Cina klasik yang didapati pelik dan sukar dikuasai, maka ia hanya diketahui oleh segolongan kecil sahaja, khasnya kaum intelek. Rancangan pihak pentadbiran Pejabat Penjajahan untuk menggunakan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar bagi semua mata pelajaran di sekolah menengah membangkitkan kemarahan dan tentangan daripada masyarakat Cina.


Hujah mereka tidak lain untuk memelihara bahasa, pendidikan, identiti dan kebudayaan Cina. Bukan setakat itu sahaja, malahan tuntutan orang Cina juga mahukan sekolah Cina diasingkan daripada sekolah lain. Golongan selepas perang ini amat kuat cauvinis dan kuat menegaskan “kecinaan” mereka. Orang Cina berpendidikan Inggeris tidak menyokong meneruskan pendidikan berdasarkan garis-garis kaum kerana akan menonjolkan perbezaan di antara mereka dengan saudara mara yang berpendidikan Cina. Menurut Ian Morrisson, semasa pentadbiran Brooke, hubungan orang Cina dan pribumi memang mempunyai masalah. Pelbagai persepsi dan prasangka wujud di kalangan pribumi (Iban) terhadap orang Cina. Orang Iban tidak suka kepada orang Cina. Orang Cina pula mempunyai persepsi yang buruk lagi dengan menganggap orang Iban dan peribumi yang lain sebagai orang kasar dan tidak bertamadun (Mahani Musa dan Tan Liok Ee, 2000).


Sia Keng Yek (2005) membuat kajian yang mendalam mengenai sistem pendidikan Cina di Malaysia banyak membincangkan bagaimana orang Cina akan bermati-matian mempertahankan sistem pendidikan mereka yang sedia ada walau apa jua terjadi sekalipun. Sebarang usaha untuk mengubah sistem pendidikan akan ditentang habis-habisan oleh parti-parti politik Cina seperti MCA, Gerakan dan DAP serta pertubuhan-pertubuhan bukan kerajaan Cina, Dong Jiao Zong dan Pertubuhan Cina Malaysia atau lebih dikenali secara kolektif sebagai Huatuan.


Selain daripada laporan-laporan pendidikan dan akta-akta bahasa kebangsaan (yang mahu mendaulatkan bahasa Melayu), menjadi isu penentangan orang Cina setelah sekian lama, isu penggunaan bahasa Inggeris dalam pengajaran mata pelajaran Sains dan Matematik (PPSMI) di semua semua sekolah yang diperkenalkan oleh kerajaan pada tahun 2002, turut menimbulkan penentangan dan ketegangan kalangan orang Cina. Walaupun kelihatan berlaku pertikaman lidah antara parti-parti Cina, MCA dan Gerakan (parti kerajaan) dengan DAP (pembangkang), tetapi suara mereka tetap senada. Mereka tidak bersetuju dengan keputusan kerajaan melaksanakan dasar ini melibatkan sekolah Cina. Bagi mereka, matapelajaran tersebut mesti diajar dalam bahasa ibunda. Lebih-lebih lagi DAP, tidak habis-habis membangkitkan isu dan menentang sebarang cubaan mengganggu kurikulum sekolah Cina. Ucapan Lim Guan Eng (2005), Setiausaha Agong DAP, dalam kenyataan akhbarnya pada 12 November 2005 menentang PPSMI.


Walaupun beliau turut menyindir parti Gerakan, tetapi hakikat sebenarnya, Gerakan masih berjuang seperti DAP, menentang sebarang campurtangan kerajaan berkaitan pendidikan sekolah Cina. Bekas Perdana Menteri, Mahathir Mohamed amat tidak senang dengan kenyataan tersebut. Keadaan sudah buruk dengan mereka tidak pergi ke sekolah yang sama. Orang Cina diajar dalam bahasa Cina, sementara yang India menggunakan bahasa Tamil, mereka tidak akan bercakap di antara satu sama lain langsung, dan mereka tidak memerlukan antara satu sama lain. Setiap kali kerajaan berusaha untuk merapatkan hubungan, ada sahaja yang menghalang supaya kita terus jauh di antara satu sama lain (Mingguan Malaysia, 13 November 2005). Beliau menyifatkan mereka ini mempunyai sikap cauvinisme kaum.


Ketika dasar ini mula dilaksanakan pada 2002, Gerakan awal-awal lagi telah menentang cadangan ini. Bekas Ketua Pengarah Pendidikan, Wan Mohd Zahid Wan Mohd Nordin turut memberikan komen yang hampir serupa. Jelasnya, masyarakat Cina mesti meletakkan kepentingan kebangsaan di tempat yang teratas bukannya kepentingan etnik. Ini bukan bermakna, setiap etnik akan melupakan asal usul mereka, akan tetapi kepentingan nasional hendaklah mendahului yang lain. Sama seperti di Amerika, pelbagai etnik hidup dalam negara tersebut, tetapi mereka bangga dengan mereka sebagai rakyat Amerika (Mingguan Malaysia, 13 November 2005).


Dalam menentang dasar ini, Dong Jiao Zong, yang diketuai Yap Sin Tian, telah menganjurkan satu perhimpunan yang dihadiri oleh 3,500 perwakilan daripada 600 pertubuhan (majoriti Huatuan) mengenai bantahan dasar pengajaran Sains dan Matematik dalam bahasa Inggeris pada 10 Disember 2005. Menurut beliau, perhimpunan tersebut bukan bersifat perkauman. Setiap kaum ada bahasa ibunda. Maka, penentangan ini lahir dari semua kaum, bukan Cina sahaja. Pada hemat saya, bukan soal kaum lain (termasuk orang Melayu) menentang penggunaan bahasa dalam pengajaran subjek sains dan matematik, tetapi isu yang lebih besar ialah penolakan mereka terhadap sebarang usaha untuk mengikis jati diri dan identiti sekolah Cina. Inilah peranan mereka sejak dahulu lagi dan sampai sekarang perjuangan mereka tidak pernah berubah.


Menurut Tan Liok Ee (1989), isu pendidikan Cina merupakan isu yang amat sensitif dalam politik Malaysia kerana masyarakat Cina amat mementingkan identiti mereka. Inilah juga perjuangan Dong Jiao Zong (UCSTAM dan UCSCAM) sejak dahulu lagi sebelum dan selepas negara mencapai kemerdekaan. Bagi mereka, sekolah Cina mesti dipertahankan bagi pembentukan jati diri orang Cina (Utusan Malaysia, 27 April 2005). Mengulas lebih lanjut, akhbar Cina, Shin Chew Daily memuji usaha-usaha yang dilakukan oleh persatuan-persatuan Cina ini. Ketabahan mereka, yang mana telah berjaya menempuh zaman penjajahan British dan kekejaman tentera Jepun, telah membawa kepada kewujudan 1,288 buah SJKC, 60 buah Sekolah Menengah Cina, serta tiga IPTS Cina di negara ini.


Sejarah yang mereka tempuhi tidak sama dengan orang lain, penuh dengan liku dan cabaran. Seringkali terhimpit dalam banyak ketidaktentuan. Mereka mara tanpa menoleh ke belakang lagi. Mereka berada dalam keadaan selesa dan mencipta banyak kejayaan. Melalui sumbangan tanpa henti daripada pelbagai pihak, ia kini telah menjadi signifikan dalam sejarah pendidikan negara. Hari ini, terdapat lebih kurang 640,000 orang pelajar yang bersekolah di SJKC. Hampir satu per sepuluh atau 60 ribu daripadanya merupakan pelajar bukan Cina. Jika tidak kerana SJKC di seluruh Malaysia telah penuh sesak, lebih ramai ibu bapa bukan Cina dijangka akan memasukkan anak mereka di sana


Dalam kajian yang dibuat oleh Yew Yeok Kim (1973, 1982) dan Leo Suryadinata (1989) mengenai pendidikan masyarakat Cina, beberapa penemuan mengenai sikap dan tingkah orang Cina (pelajar) diperolehi. Terdapat perbezaan sikap (persepsi) antara pelajar Cina yang mendapat pendidikan sekolah Cina dengan pelajar Cina yang mendapat pendidikan Inggeris. Pelajar Cina yang mendapat pendidikan Inggeris kurang identiti keCinaannya, lebih mudah bergaul dengan bangsa lain dan memudahkan proses integrasi nasional. Manakala pelajar yang mendapat pendidikan sekolah Cina adalah sebaliknya. Keadaan menjadi semakin buruk apabila wujudnya parti-parti politik berasaskan kaum yang menjadikan pengaruhnya turut merebak kepada institusi keluarga dan pendidikan. Apabila proses sosialisasi ini berlaku, maka menurut Funston (2001), setiap etnik akan memperjuangkan kepentingan kaum masing-masing terutama hal-hal yang berkaitan dengan bahasa, pendidikan dan kebudayaan.


Kesannya, sekolah Cina kekal dengan identiti kecinaannya. Integrasi nasional masih lagi jauh untuk dicapai akibat proses sosialisasi. Ini kerana, bahasa adalah persoalan yang merumitkan dalam masyarakat yang berbilang kaum kerana ia boleh menjadi penghalang kepada integrasi jika kumpulan ras dan etnik yang berlainan mahukan pengekalan bahasa-bahasa mereka sebagai alat untuk menyampaikan kebudayaan dan nilai-nilai sosial (Haris Md Jadi, 1990). Walaupun hujah beliau ini tidak boleh dijadikan asas kukuh dalam mengukur keberkesanan integrasi nasional, namun sedikit sebanyak sistem yang wujud telah menyebabkan jurang interaksi kaum menjadi longgar.


Pendapat yang hampir serupa diutarakan oleh Ramon Navaratnam, beliau tidak bersetuju dengan kewujudan sekolah berasaskan bangsa seperti sekolah Cina dan sekolah Tamil kerana ia membantutkan perpaduan kaum. Kerajaan sepatutnya mewujudkan satu sekolah sahaja iaitu sekolah kebangsaan dan penampilannya hendaklah menarik orang Cina dan India. Beliau mengakui, sekolah kebangsaan mempunyai banyak kelebihan. Selain dari mempunyai pelbagai kemudahan, bangunan yang cantik dan guru-guru mencukupi, ia juga boleh meningkatkan taraf pendidikan negara (Siti Mariam, 2006).


Sejarah membuktikan bahawa adalah suatu yang amat memeritkan bagi kerajaan memartabatkan bahasa Melayu sebagai bahasa rasmi negara. Penentangan demi penentangan dibuat oleh orang bukan Melayu. Orang bukan Melayu mahukan juga bahasa mereka diikhtiraf sebagai bahasa rasmi juga.


Menurut Kayveas, dalam membentuk bangsa Malaysia melalui sistem pendidikan dan bahasa pengantar yang sama, pemimpin BN mestilah berani dalam membuat keputusan berkaitan dengannya. Beliau percaya rakyat 90 peratus akan patuh dan mengikutinya. Untuk membentuk bangsa Malaysia, tidak perlu banyak aliran dalam pendidikan. Satu masa dulu kita ada satu sistem aliran. Satu sistem yang baik. Satu kesalahan besar yang kita buat, ialah tukar sistem, tukar bahasa pengantar di sekolah. Inilah kesilapan besar yang telah berlaku. Beliau memberi contoh negara India. Tidak ada sekolah Tamil. Semua sekolah menggunakan Bahasa Inggeris. Tetapi bahasa Tamil dibenarkan untuk dipelajari. Hasilnya, India telah muncul sebagai negara dunia ketiga hebat, walaupun ia negara yang paling miskin. Beliau mencadangkan agar mencontohi negara Singapura. Mulai tahun 1978, mereka tukar aliran menjadi satu sahaja. Ketika itu ada yang menyatakan bahawa tindakan itu menyebabkan dia (pemimpin) kalah pilihan raya tetapi keadaan berlaku sebaliknya.


Ini dibuktikan oleh kajian yang dilakukan oleh sekumpulan pensyarah di Universiti Utara Malaysia terhadap pelajar-pelajarnya yang terdiri daripada bangsa Melayu, Cina dan India. Kebanyakan pelajar-pelajar mempunyai sentimen perkauman yang tinggi. Polarisasi di alam kampus amat membimbangkan. Pelajar-pelajar lebih suka bergaul dengan kaum sendiri dalam segala hal. Semua ini berlaku disebabkan oleh proses sosialisasi yang dilalui sebelum memasuki alam kampus (Mansor Mohd Nor et al, 2006). Dalam konteks institusi pengajian tinggi di Malaysia, terdapat 20 Insitusi Pengajian Tinggi Awam (IPTA) dan 32 Institut Pengajian Tinggi Swasta (IPTS). Ini tidak termasuk beratus-ratus IPTS lain yang tidak disenaraikan oleh Kementerian Pengajian Tinggi, yang dikategorikan sebagai lain-lain IPTS yang diluluskan (Kementerian Pengajian Tinggi, 2006). Daripada senarai IPTS ini, kerajaan telah meluluskan penubuhan universiti berasaskan kaum atau parti politik, yakni Universiti Tunku Abdul Rahman (UTAR) kepunyaan MCA pada tahun 2002 dan Universiti Terbuka Wawasan (Gerakan) pada 6 Jun 2006. Ini tidak termasuk Kolej Tunku Abdul Rahman kepunyaan parti MCA yang tidak disenaraikan. Dalam beberapa siri lawatan penulis ke sana, boleh dikatakan hampir seratus peratus pelajar UTAR adalah terdiri daripada satu kaum sahaja (Cina).


Begitu juga universiti kepunyaan MIC yang turut diluluskan, Universiti AIMST, Kedah. Ini tidak termasuk kolej-kolej swasta yang dipunyai oleh NGO-NGO Cina (Huatuan) seperti Dong Jiao Zong dengan Kolej New Era yang beroperasi di Kajang. Tindakan kerajaan meluluskan begitu banyak IPTS kepunyaan parti parti politik Cina dan NGO-NGO berasaskan kaum ini merumitkan lagi usaha integrasi nasional dalam masyarakat majmuk. Institusi Pengajian Tinggi berasaskan kaum tidak akan mendatangkan kesan positif terhadap hubungan kaum seperti yang telah berlaku di peringkat sekolah, SJK. Malah akan menimbulkan pelbagai persepsi negatif hasil daripada proses sosialisasi yang dilalui.


Kita sedia maklum, proses sosialisasi politik keluarga dan pendidikan Cina tidak mengubah pendirian mereka daripada mempertahankan semangat kecinaan mereka. Dalam kajian yang pernah dibuat sempena sambutan kemerdekaan ke 48, ada menyebut dengan jelas bagaimana sistem pendidikan hari ini gagal menjadi alat penyatuan kaum. Bukti-bukti ini menunjukkan bahawa peranan agen keluarga dan pendidikan amat dominan dalam proses sosialisasi. Walaupun agen sekolah diletakkan sebagai agen kedua pentingnya dalam sosialisasi politik, tetapi pengaruhnya memang tidak boleh dinafikan kerana ia amat berkait rapat dengan keluarga, disebabkan keluarga yang menentukan proses persekolahan anak-anak mereka.


Seorang pelajar Cina, Kathleen Chong yang ditemubual, berusia 24 tahun, menceritakan pengalaman pahitnya belajar di Universiti Putra Malaysia. Katanya, kaum-kaum yang menjadi rakyat di negara ini hidup dalam keadaan terasing antara satu sama lain. Sekolah berasingan, kawan berasingan dan kehidupan sosial berasingan. Katanya lagi, ramai yang kesal dengan jurang yang timbul antara kaum majoriti Melayu dengan bangsa Cina serta India yang hidup bersama mereka di bumi Malaysia. Beliau sedih melihat sikap berpuak-puak mengikut kaum di dalam kampus. Mereka hanya bercampur dengan bangsa masing-masing sahaja. Komunikasi antara kaum adalah sangat terhad. Beliau merayu agar rakyat Malaysia menikmati perpaduan kaum sebenar. Kerajaan perlu menghalang jurang antara kaum ini daripada terus membiak. Beliau sendiri mengakui bahawa dia hanya bercampur dengan kawannya yang berbangsa Cina sahaja ketika menghadiri kelas, aktiviti dan juga ketika waktu makan. Itulah yang dilakukan oleh setiap kaum di dalam kampus


Berdasarkan kepada hujah-hujah ini, saya ingin mengemukakan beberapa persoalan kepada UCSTAM dan UCSCAM, pernahkah kajian dibuat terhadap tahap penguasaan bahasa Melayu di kalangan pelajar-pelajar SJKC/T? Pernahkah kajian dibuat terhadap keputusan UPSR yang dikeluarkan setiap tahun. Cuba lihat berapa ramai pelajar-pelajar yang mendapat cemerlang atau lulus Bahasa Melayu? Sudahkah kajian dibuat mengenai kemampuan bahasa Melayu di kalangan pelajar-pelajar SJKC yang masuk ke kelas peralihan di Sekolah Menengah Kebangsaan? Sudahkah kajian mengenai tahap pergaulan pelajar Cina dan Melayu di SMK? Sudahkah kajian dibuat terhadap pergaulan pelajar Cina di IPTA? Dapatan kajian saya menunjukkan bahawa hampir kesemua pelajar Cina tidak bergaul dalam erti kata yang sebenar. Semua ini berlaku disebabkan oleh pembawaan daripada sekolah rendah perkauman yang dilalui sebelum ini. Punca utama disebabkan oleh tahap penguasaan bahasa Melayu yang amat menyedihkan yang menyukarkan interaksi antara kaum berlaku.